Bungalow Bill

O rapaz observa ao lonxe. Ve una figura sentada ao lado do que parece unha tenda improvisada. Pero, que leva nas mans? O rapaz só sinte unha sede que o afoga, achégase, descoidado, á figura, aos poucos, non pode case andar. Pode que sexa a súa última esperanza. A través da intensa luz consegue adiviñar máis trazos da figura: ten unha guitarra e fáltalle unha perna, a esquerda concretamente. O rapaz mira ao seu redor por uns segundos, coma sempre, deserto ata onde alcanza a vista. Nin sequera unha pequena montaña, un montículo, unha duna, nin sequera un puto desnivel, coma se o mundo se aplanase, Galileo estaría errado nese momento. A figura vólvese cada vez máis clara a medida que o rapaz consegue vencer a intensa luz que habita na Terra permanentemente, é un vello. Esta fumando o que parece ser un pitillo de liar. O rapaz achegase, con un enorme esforzo, e di:

-Hola … ten un pouco de auga?

O vello continua tocando, sen sequera miralo. O rapaz non recoñece a canción, inda que lle recorda a Cash ou a algo tipo grassroots. O sombreiro de palla impide ao rapaz verlle os ollos, mais está seguro de que non apuntan cara el.

-Hei … só quero auga, de verdade- o rapaz tuse o que parece unha nube de po.- sei que nestes momentos é moito pedir, mais xa pode ver como estou …

O vello deixa de tocar e apoiase na guitarra, sofre coma unha cambre, un raio que fai que aperte a expresión neutral dos beizos durante un segundo. Axita a perna cortada no aire un par de veces e dirixe a súa mirada cara o rapaz. No lugar do ollo esquerdo alóxase unha cicatriz, un corte de navalla ou coitelo en vez do globo ocular. O dereito crávase nos ollos do rapaz, dunha cor verdosa.

-Vaite.

-Señor, só lle pido un pouco de auga. Se non … penso que vou morrer aquí, levo un día enteiro camiñando e non podo máis …- a voz do rapaz entrecortase. Esta realmente mal, os beizos son tan ermos coma o plano que os rodea. O vello desvía a mirada cara o muñón e contesta co ollo debaixo da ala do sombreiro de palla.

-Fora daquí, hostia!

-Síntoo, pero vou ter que … beber da súa auga, queira ou non.- o rapaz deu dous pasos e parouse en seco cando o vello lle apuntou ca guitarra. Fixouse mellor no instrumento. Por detrás do mástil, acoplado con cinta aillante, un canón de escopeta dobre, o gatillo na parte de atrás do corpo. Un deseño basto pero efectivo. O rapaz ergueu os brazos paseniño, dunha forma que recordaba aos ionquis que antes poboaban as cidades que agora xa non existen.

-Señor, non…

-Que remexías no peto? Íasme rachar, ou algo peor, coma o fillo de puta anterior, non si?- o vello cravou o ollo no rapaz, coma se xa tivera feito o disparo e apertar o gatillo fose un mero trámite.

-Eu non!- o rapaz púxose nervioso.- só era… só era tabaco!- sacou unha cajetilla branda, case desfeita polo suor que enchoupaba o pantalón na zona das cadeiras. O ollo do vello pasou de revólver a cordeiro nunha décima de segundo. Sacou a man do gatillo e tirou con furia o pitillo de liar.

-Tabaco … de verdade?

-Si … si … era só tabaco, só tabaco …

-Dame … dame un.- a cara do vello radiaba unha felicidade insoportable xunto coa maldita luz. Parecía un santo.

-Tome, tome todos, pero non dispare.- o rapaz tiroulle a cajetilla ao vello que fallou ao collela. O rapaz achegouse máis.

-Tranquilo, doulla eu … pero podo beber auga dunha vez, por favor?

O vello prendeu o pitillo cuns mistos que levaba no peto da camisa a cadros, queimando un par de pelos da considerablemente mesta barba, cun bigote dunha cor máis amarela que gris.

-Si, como non! Tabaco, tabaco de verdade! Levaba fumando herballos durante xa non sei canto tempo, e xa comezaban a escasear…- o rapaz baixou a vista e fixouse nunha biblia rachada por todas partes ao lado da cantimplora mentres bebía ansiosamente. Cando acabou, o vello non vira unha cara tan agradecida na súa vida, nin sequera na anterior. O rapaz tomou asento no chan, creando unha pequena polvareda ao caer sobre o solo.

-Non é vostede un home de Deus precisamente…

-Son máis home de nicotina.- o vello deu unha longa calada.- Hai que aproveitar os recursos dispoñibles, e máis na miña situación. Non son tempos de deuses precisamente.-volveu dar outra calada, cada vez máis longas.

Aparcou a guitarra a un lado e axustou un pouco a posición na caixa de cervexas sobre a que estaba sentado, no proceso volveu facer o mesmo aceno de dor, algo máis intenso que o anterior quizais.

-E que lle pasou …?- o vello interrompeu inmediatamente.

-Exactamente o mesmo que agora, só que daquela era un cabrón con malas intencións. Disparoume no xeonllo antes de que puidese voarlle a cabeza coa escopeta. Agora repousa máis ou menos onde estas sentado.-o rapaz abriu os ollos con esa mención.- Non son home de Deus pero os cadáveres acaban apestando, iso teñoo ben aprendido.- o vello botou a man á cicatriz ocular mentres daba outra longa calada, esta vez consumiu un cuarto do pouco que quedaba do cigarro.

-E como …?

-Cortar e lume. Teño un machete na tenda. Cousas peores se fixeron.- as caladas do vello parecían infinitas.

-E o ollo …?

-Na guerra, rapaz. Metralla. Corta como a espada dun espartano e queima coma o ácido sulfúrico.

-Xa, claro ...

Ao día seguinte, o rapaz bebía da cantimplora, tranquilo, cunha lata de atún aberta na outra man, sentado na caixa de cervexas. Despois deste pequeno almorzo, púxose a xogar despreocupadamente coa súa navalla automática e mirou durante un anaco a guitarra recostada contra a tenda, pensando no seu seguinte movemento. De momento tiña provisións abondas, mais aínda non sabía en que dirección dirixirse, pois o deserto, recentemente formado, semellaba igual en tódalas direccións.