Desperteime como cada mañá, e como cada mañá ducheime, vestinme, collín o meu coche e tomei o meu café mentres folleaba o meu periódico e o meu pitillo consumiase nun cinceiro da miña cafeteria habitual. Un asqueroso dia normal nunha asquerosa vida normal. Outro clavo no meu caixón. Outra folla arrincada do calendario. 24 horas menos de vida. Un paso máis sen retorno cara un futuro gris, baleiro, que só podia asegurarme unha mecedora e unha manta dentro de 40 anos si todo salia ben. Ou eso era o que pensaba mentres me chutaba a miña dosis de cafeína e nicotina matinal.
