Mariachis killed my wife

A noite víase clara e despexada e aínda nin se adiviñaban os primeiros raios de sol da mañá. Clara, de 24 anos, volve do seu traballo como camareira nunha discoteca local dunha cidade do país. Esta a punto de prender un pitillo cando dobra a esquina un home duns trinta e moitos anos, mal barbeado e cun aspecto bastante lamentable. Tropeza coa moza, botándolle o cigarro ao chan. A rapaza recupera o cigarro e érguese, só para atoparse coa mirada de terror do home.

-Os mariachis!- balbuceaba.-pero se hai alguén non se atreverán a vir... si...

Clara conclúe que o tipo non debía estar moi ben da olla. Alónxase a paso rápido, e o home axiña vai detrás dela.

-Agarda, por favor!! Vanme matar a min tamén!!

Clara aperta máis o paso, tentando desfacerse do seu perseguidor, mais este non desiste mentres chama por ela coma un meniño, ata que comezou a saloucar. A rapaza parase, quizais sente pena polo home, ou quizais pensa que é mellor seguirlle a corrente ata que poida chamar á policía. De todas formas, Clara pregúntalle ao home que era todo aquilo dos mariachis, pregunta da que axiña se arrepinte.

Katana

-Cari, teño unha sorpresa.- a cara de Billy é unha mestura entre complicidade e secretismo.

-Huh?- Diana incorpórase na cama e recolle a camiseta tirada no chan para poñela.- De que se trata? É un regalo?- ilumínanselle os ollos.

-Hum… algo así. Agarda que cha ensino.- Billy sae da habitación e axiña regresa cunha espada xaponesa, unha katana, enfundada nunha funda de madeira e cun par de borlas na empuñadura. Diana, que aproveitou para prender un pitillo post-coital, mira marabillada a arma.

-Wow, pero é auténtica?

-Pois claro que é auténtica.- Billy saca a espada da funda, semella estar afiada de verdade.- É unha réplica dunha Muramasa, aquelas que perdeu o emperador xaponés cando fuxiu a China ao acabar a Segunda Guerra Mundial. Ou iso dicía na páxina web.- Diana escoita a explicación sen demasiado interese.

-Semella perigosa, deberías gardala antes de que te cortes un dedo.- di Diana, rindo polo baixo.

-Non sexas parva, ben sabes que levo andando con estas cousas dende que era un adolescente. E aínda falta o primeiro día que pase algo.- Billy da un par de estocadas ao aire.

-Coidado!- instintivamente a moza pon os brazos diante da cara.

Death of a Clown

Ninguén se estrañou cando morreu o pallaso. De algunha forma xa todos nós agardábamos un desenlace semellante. Non é que estivese enfermo ou fose vello de máis, simplemente pasábase. Sempre se pasaba. Non había día que non estivese borracho perdido como mínimo, sempre foi dado a empinar o cóbado dunha forma un tanto esaxerada. Era propenso tamén a meterse en pelexas, tiña unha fase do colocón na que lle daba por faltarlle a todo o mundo ser vir a conto de nada. E como lle entrases ao trapo, á mínima botábaseche enriba para romperche a cara. Sen dúbida sempre foi un dos máis problemáticos, case me alegro de que morrera.

Not bad

Struggle is unavoidable
allow me to breath
yet futile pain unquestionable
Always go for the throat


Inner sanctum doesn't know
about no sacrificial goat
only truth is that blood flow
and some electric charge makes it float

Mob Rules

En canto entramos na pequena sala de estar, o xefe disparou a pregunta, a pesar de que podía ler a resposta nas nosas caras. O xefe sempre fora moi bo para esas cousas, por algo era o xefe.

-Matáchedelo?

-Pois...

-Merda, merda! Díxenvos que non o fixerades!

-Pero xefe, ao final...

-Non quero escusas, joder!! Sabedes que van vir por nós agora, debería... aquí mesmo!- o xefe sacou o revólver mentres falaba e apuntou á cachola de Gus. Sempre se poñía moi nervioso cando os plans non saían exactamente como el quería.

-Cálmese xefe, matamos ao “Gato”, si- o xefe amartelou o revólver- pero e que matámolos a todos. O xefe baixou a arma e miroume, incrédulo, cos seus ollos amarelentos, parecía un indixente que acababa de atopar vinte pavos.

-A todos? A Lazlo tamén? Como carallo iades matar vós a Lazlo? Non o creo.

-Que si, xefe. Todos mortos. Dillo ti, Gus.- a pesar da ameaza, Gus mantiña a súa habitual cara de póker.

-Si, si, Lazlo nin se deu conta do que pasaba.- prendeu un pitillo. -Pam, en todo o estómago. -fixo o xesto de apertar un gatillo mentres soltaba a primeira bocanada de fume.

-E Rizzoli..?

-Rizzoli foi o primeiro que nos cargamos. No seu propio piso, ademais– e fixen o xesto de disparar cunha escopeta, apuntando cara o xefe.

-Pero isto é extraordinario! Moi ben, rapaces! Sabía que podía vos confiar o traballo. Temos que celebralo! Colle o Cardhu!

Mike and the attorney

Mike atopouse nun apuro

do que non podía saír só

un día petáronlle porta

e tivo que “acompáñenos, por favor”

Unha moza de 24 anos

arrincada brutalmente

vinte e tres puñaladas nas costelas

e unha, unha soa

no medio e medio da cara.

Bungalow Bill

O rapaz observa ao lonxe. Ve una figura sentada ao lado do que parece unha tenda improvisada. Pero, que leva nas mans? O rapaz só sinte unha sede que o afoga, achégase, descoidado, á figura, aos poucos, non pode case andar. Pode que sexa a súa última esperanza. A través da intensa luz consegue adiviñar máis trazos da figura: ten unha guitarra e fáltalle unha perna, a esquerda concretamente. O rapaz mira ao seu redor por uns segundos, coma sempre, deserto ata onde alcanza a vista. Nin sequera unha pequena montaña, un montículo, unha duna, nin sequera un puto desnivel, coma se o mundo se aplanase, Galileo estaría errado nese momento. A figura vólvese cada vez máis clara a medida que o rapaz consegue vencer a intensa luz que habita na Terra permanentemente, é un vello. Esta fumando o que parece ser un pitillo de liar. O rapaz achegase, con un enorme esforzo, e di:

-Hola … ten un pouco de auga?