Katana

-Cari, teño unha sorpresa.- a cara de Billy é unha mestura entre complicidade e secretismo.

-Huh?- Diana incorpórase na cama e recolle a camiseta tirada no chan para poñela.- De que se trata? É un regalo?- ilumínanselle os ollos.

-Hum… algo así. Agarda que cha ensino.- Billy sae da habitación e axiña regresa cunha espada xaponesa, unha katana, enfundada nunha funda de madeira e cun par de borlas na empuñadura. Diana, que aproveitou para prender un pitillo post-coital, mira marabillada a arma.

-Wow, pero é auténtica?

-Pois claro que é auténtica.- Billy saca a espada da funda, semella estar afiada de verdade.- É unha réplica dunha Muramasa, aquelas que perdeu o emperador xaponés cando fuxiu a China ao acabar a Segunda Guerra Mundial. Ou iso dicía na páxina web.- Diana escoita a explicación sen demasiado interese.

-Semella perigosa, deberías gardala antes de que te cortes un dedo.- di Diana, rindo polo baixo.

-Non sexas parva, ben sabes que levo andando con estas cousas dende que era un adolescente. E aínda falta o primeiro día que pase algo.- Billy da un par de estocadas ao aire.

-Coidado!- instintivamente a moza pon os brazos diante da cara.

-Tranquila muller, mira se estas máis tranquila imos para o salón que hai máis espazo.

No salón e xa cos pantalóns postos, Diana senta no sofá e Billy comeza a xogar coa espada, dando espadazos emulando a un samurai.

-Pero dáseche moi ben, eh.- di Diana nun ton irónico que para Billy semella sincero.

-Home! Para algo estiven mirando movementos de kendo en Internet.

-Si, ti e máis internet…- Diana prende outro pitillo.

-Mira isto!- Billy fai unha sucesión de movementos verticais e horizontais en cadea, incluíndo un golpe co pomo da espada.

-Que, que che parece?- Billy ten a mirada dun neno de cinco anos cun pau que acaba de atopar no monte e parécelle ideal para xogar aos samurais.

-Que vas acabar rompendo algo.- Diana ri.

-Bo, sempre me cortas o rollo.- ante a resposta a rapaza prende outro pitillo.-Fumas moito, deberías cortarte, que inda vas coller un cancro ou algo.

-Vai ao carallo, míster ninja do pau.- di Diana chiscando un ollo.

Nunha destas, a longa espada escapase das mans de Billy e, sen saber moi ben como, remata cravada na parte central do torso de Diana, quen comeza a berrar coa dor.

-Ai Deus! Perdón! Perdón! Estas ben?!- Diana berra e comeza a chorar, histérica.

-AH!! Chama a unha ambulancia, rápido! AAAAH!!- a empuñadura da katana fai contrapeso coa folla e turra dos intestinos de Diana cara arriba, provocándolle unha dor terrible. A moza tenta agarrar a espada para evitar a presión, co resultado dun corte na man e máis dor debido ao intento de moverse. Billy está completamente paralizado, suando.

-AAAUUGH!! Chama ás… putas… urxencias!!- cada palabra é un novo pinchazo de dor para Diana, mostrándose en forma de palabras entrecortadas

-S-si, agora mesmo! Onde carallo teño o móbil!? Ah, na mesiña de noite!

-Apura hostia!!- Diana apenas pode falar, a espada semella bastante afundida no seu estómago. Billy corre á habitación, colle o móbil ás presas, tirando a lámpada e o tabaco de Diana ao chan, a bombilla da lámpada escacha ao impactar esta co chan, ciscando cristais ao lado da cama.

-Ola!? 112? A miña moza ten unha katana cravada na barriga! Axuda por favor!!

-Como? O que no estómago?

-Unha espada! Unha puta espada! No estómago! Esta morrendo, que fago?!

-Vale, tranquilícese, dígame a dirección antes de nada e mandamos unha ambulancia.- o do teléfono de urxencias mantén a calma, si ben mostra unha actitude de sorpresa antes o extraño do caso. Comeza a matinar as causas.

-Rúa Santiago de Cuba, número 37 2ºF. Dígame que fago, por Deus!- Billy pode oír os berros de dor de Diana. Comeza a chorar el tamén.

-A ver, o importante é que non traten de sacala, pois podía causar máis dano. Agarden pola ambulancia e dígalle que manteña a calma.

-Como vai manter a puta calma?!- di Billy con voz lacrimal.-Ten unha puta espada cravada na barriga!

-Poñerse nervioso non vai axudar en nada.- espétalle o que esta ao outro lado do teléfono.- A ambulancia chegará nuns minutos.- Billy rebenta o teléfono contra a parede de pura impotencia. Corre cara o salón, onde Diana sigue queixándose e berrando.

-Cariño, cariño, que fago?

-Quítame isto!! Augh…- unha poza de sangue comeza a acumularse no colo de Diana e no tapizado de coiro do sofá.

-Non, faríache moito máis dano. Tes que aguantar así ata que cheguen os médicos.

-Estame rachando… aguanta a espada recta polo menos… por favor…- a folla está orientada cara arriba e desprázase pouco a pouco, abrindo á moza en canal.

-Vale… vale… tranquila… a ambulancia está de camiño.- Billy agarra a espada, trémenlle as mans. En resposta Diana bota un berro.

-AAHH!! Pero mantena quieta, animal!

-Perdoa! Perdoa! Joder, joder…- Billy semella ter parkinson.-Agarda, vou ver si podo poñer unha mesa ou unha cadeira para apoiala.- Billy solta a espada e achégase a unha mesiña do salón.

-AAAH!! Pero non a soltes, gilipollas!!

-Perdoa!!- Billy volve agarrar a empuñadura, co correspondente berro de dor.

-AAAI! Vou morrer, vou morrer… doeme moitísimo…- a voz soa desesperada.

-Non, tranquila! Desta saímos xuntos! Coidarei de ti!- os lagrimóns caen polas meixelas do rapaz, que neses momentos ten a mirada perdida, semellante á dun ionki de metanfetamina. Diana comeza a fechar os ollos.

-Non durmas, amor! Aguanta por favor!- un fío de sangue comeza a saír da boca da moza, tuse e queixase da dor, Billy tenta manter a espada o máis estática posible.

-Vou morrer…- soa o porteiro automático.

-Por fin, joder!- Billy solta a espada, provocando máis dor no corpo da súa querida e responde ao telefoniño só premendo o botón de abrir a porta, ca intención de volver o antes posible ao salón. Un minuto despois os do SAMUR entran no salón, e actúan rapidamente, sen poder agachar aínda así a súa sorpresa ante o estrambótico caso.

-Pero que carallo fixeches rapaz… rápido, deitádea na padiola.

-Foi un accidente! Vaise poñer ben?

-Aparta, por favor.- o enfermeiro empúrrao cara o outro extremo do salón.- 500ml de sangue.- os da ambulancia póñenlle unha vía e déitana na padiola con extremo coidado, Diana está pálida e comeza a tusir sangue.

-Vamos, rápido, ao ascensor. Agarra a espada para que non se mova. E chama á policía en canto cheguemos.

-Policía?! Se foi un accidente! Dillo ti, amor!- Diana só consegue articular un “non, que non veña…” moi baixiño

-Rapaz, non te movas de aquí.

Billy ignora o consello dos enfermeiros e baixa polas escaleiras. Pretende montar na ambulancia, ata que un deles empúrrao para sacalo da ambulancia e péchalle a porta na cara. Queda sentado, só, no medio de estrada, saloucando, sen saber moi ben como chegou a esta situación e botando de menos o ben que estaba facía apenas vinte minutos.