Space Hippie

A través da lúa da cápsula, Johann podía ver como se ía achegando á Terra. Facía dez anos que non regresaba, “só é un planeta deserto” pensou, mais lembrandose ao mesmo tempo da súa estancia alí como soldado. Johann nacera como un marciano de terceira xeración, na colonia 01-ZEUS, que foi o máis parecido que tivo a un fogar. Neto de emigrantes alemáns que se mudaran durante a Primeira Gran Fuga, nunca compartiu a nostalxia que sentían os vellos pola Terra: para el só representaba morte, desolación e baleiro. Falábanlle dos grandes océanos, dun azul intenso: el só viu o reflexo grisaceo das nubes radioactivas que cobren a maior parte do planeta. E cando oe falar da abundancia e diversidade da flora e fauna, só pode recordar a estrañas criaturas que xa non sabían nin como evolucionar para sobrevivir nun ambiente tan hostil. Os únicos sitios nos que quedan asentamentos humanos na Terra son os Polos e a Colonia Transiberiana: Johann sabía que estaba perdido, aínda que caese nunha das zona habitadas sería executado ao momento por ser de Marte, e si caía nun sitio inhóspito- ou peor, nun dos numerosos campos de batalla- íalle ser imposible sobrevivir durante máis de tres días. Todo isto supoñendo que a entrada na densa e corrupta atmosfera non esnaquizase a cápsula de escape, deseñada para flotar polo espazo e non para entrar nunha atmosfera de clase F. Mentres meditaba sobre a súa desesperada situación, Johann trataba de captar algún improbable sinal polo comunicador, a pesar do risco de contactar accidentalmente con algunha nave militar. Nada. Desesperado, prendeu unha obsoleta radio que había a bordo para emerxencias. Ao principio, só o habitual e monótono zunido do ruído das ondas de radio con algúns cortes. Johann atopábao relaxante, así que decidiu deixalo para pasar as súas últimas horas con tranquilidade.

-Hei! Estamos de volta na KHER, 94.7, emitindo, coma sempre, a máis de cinco mil metros de altura. Si señor, a última radio da Terra non se da por vencido queridos oíntes… se é que queda algún oínte. Oh, bon, da igual, de todas formas vou escoitar música.- a voz oscilaba entre un ton de comentarista barato e outro de falar con un mesmo

-Que demo…- dixo Johann para sí.

-E agora, un clásico que cumpre 150 anos… ou son 160? Bueno, da igual! Probablemente a humanidade nunca esquecerá nin aborrecerá estes acordes.

Comezou a soar Across the Universe dos Beatles. “Que apropiado, demasiado incluso” pensou Johann, mentres deixaba que as notas o arrastraran ata unha morte aínda incerta. Lembraba aqueles tempos de guerra, cando era tenente na Alianza Vermella, o exército unido das colonias máis importantes de Marte, loitando contra os tiranos terrestres (polo menos así foi como llo venderan), ao final comprobara que os marcianos eran incluso peores que os terrestres, aínda que a aniquilación da 01-ZEUS por parte do exército terrestre fora bastante convincente no seu momento. Este feito precipitara o bombardeo nuclear masivo a gran altitude do 90% da superficie terrestre, podendo admirar agora Johann as consecuencias de tal decisión a unha escala moito maior que cando o viu en directo. “Son peores os de Marte”, conluíu, recordando o horror que vivira na guerra terrestre e sendo consciente do feito de que o Alto Mando filtrara información falsa aposta sobre a súa localización na 01-ZEUS, cando en realidade estaban ocultos na 08-CYDONIA, observando como borraban do mapa o primeiro asentamento humano permanente en Marte, convertido naquel momento nun enorme reduto de crime, pobreza e miseria. Con isto o Alto Mando conseguiu un dobre obxectivo: librarse da maioría de escoura que emigrara a Marte e ter unha escusa para desatar todo o seu poder sobre o exército terrestre.

-E agora, cambiando de estilo… eh… uh… a ver que teño por aquí… ah si! Outro clásico inesquecible da época dourada da raza humana. Se o bo de Jimi levantase cabeza vería que todas as súas letras de paz e amor non serviron para nada, hahaha…

Despois dun par de golpes da agulla contra o vinilo, comeza a soar Little Wing do mestre da guitarra Hendrix. Johann coñecía moi ben eses temas, seu avó era un gran fan do rock n roll dos 60 e posuía unha colección bastante completa de vinilos pola que cal era obxectivo de burlas regulares por parte dos seus amigos, a maioría deles con implantes sociais que transmitían os últimos éxitos directamente aos seus nervios auditivos. Johann rascou inconscientemente a parte da cabeza na que tiña a cicatriz do seu implante. Virao claro despois de coñecer os segredos do Alto Mando e o seu aparello estatal de control: todos estaban fichados, os pensamentos da raza humana rexistrados as vintecatro horas. Por iso tivera que desertar, entre outros motivos. El non era coma eles, non sabía ben o que quería (aínda nese momento non o sabía), pero sabía perfectamente que iso non era. Non quería a completa destrución do planeta que viu nacer a raza humana, non quería erradicar aos “inimigos do gran Marte”. Sumido en recordos dolorosos, e precisamente para evitalos, prendeu un porro que tiña gardado nun recanto do traxe para “emerxencias”, a pesar de que iso ía en contra de tódalas medidas de seguridade da cápsula. De todas formas, probablemente ía morrer, polo menos morrer a gusto, colocado, mentres escoitaba a Hendrix, coma un auténtico hippie espacial.