Review

Sabedes, cando estades nese momento onde só esperas que pase, e si puideses rebobinar cara adiante, faríalo. Pero estaríaste perdendo a preparación, a ansia de que chegue esa liberación, ese cambio de paradigma, chámalle voltar á casa, comprar o ítem desexado, chegar ao destino. Agardar polo bus, esperar a que apareza a paisaxe que se quere ver, creo que o concepto queda bastante claro. Pero en que se basea este desexo? Non é un continuo de tentar coller a cenoura colgada da caña, apenas a 10 centímetros dos morros, tentando con cada oscilación. "Pero hai algúns que conseguen collela!" exclaman por aí. Tamén hai xente que morre de diarrea, por se acaso non estabamos falando nos mesmos termos.

Revenga

A marabillosa sensación de introducir un pequeno coitelo no espacio intercostal de alguén que o mereza, unha e outra vez, ata que se desplome no chan coma un trapo suxo.

A life in a day

 Get up. Smoke. Job. Eat. Smoke. Job. Home. Eat. TV. Fuck. Smoke. Sleep. Rinse and repeat.

Only one bullet left

Seguinos ata un edificio abandonado, a súa nave estaba na azotea, aterricei alí e baixei a escaleiras, coa arma na man, unha Millenium, modificada por suposto. É sorprendente como un arma creada no século XX segue a ser efectiva nos nosos días, polo menos mentres os escudos persoais estén asi de caros, non son para andar por ahí con eles. En canto acabe con isto poñereime a trastear co que chegou antonte, a ver que se pode facer. Baixo ata a planta corenta e sete, quito o seguro na corenta e oito. En canto abro a porta que da ao descansiño, recibeme un estrondo, do cal me escudo ca porta.

How to disappear completely (And never be seen again)

As... sete? oito? Aínda non é de día, iso polo menos esta claro, xa é algo. Canto tempo levo metido ahi dentro? Sei que perdín aos chavales despois de sairmos do O'Jameson, maldita sexa a furcia que seguín, e que peor destino recaia sobre os seus ollos turquesa e a súa 95D. Merda, son un poeta borracho. Máis borracho que poeta. Por aquí vaise á casa non?

"Vas colocado, cego, posto, no aire... seguro que queres ir para casa?"

Arena

O ruído do público cesou durante 2 segundos, exactamente o que o xigantesco rival tardou en arrincar a cancela de ferro que o separaba da súa seguinte víctima. En canto a pesada porta de barrotes tocou o chan puidose ver completamente á besta que volveu a por de moda os combates. Inda así, Eukrates viase confiado, a pesar da diferencia de 143 kilos que o separaban do seu ruidoso e babexante contricante. Entre os nobres podíanse distinguir frases do tipo "Din que é capaz de rebentar un grano só con facer forza cos músculos da cara" e "Por fin está pagando a pena o abono de temporada!" Co tridente na man, Eukrates deu un paso adiante por fin. A besta fixou a súa vista nel.

O último telediario

Todas as informacións apuntan a unha posible capitulación por parte de...

SMS SS

Remato de escribir e mando a mensaxe, confiando ter saldo suficiente. Enviando mensaxe...

Trigger

E aquí estou outra vez. Como fai dous anos. Espero a que entre un vello mentres fumo un pitillo, entro detrás del. Está todo igual. A entrada mal iluminada, o cristal da porta do ascensor escachado, o teito do ascensor segue tendo “MIKE” escrito con queimaduras de chisqueiro. É a súa porta. 4ºC. Son as dúas e media. Timbro na porta. Non contestan. Peto e volvo a timbrar. Escoito pasos. A súa voz.

-Quen é? Non timbrou abaixo?

-Son eu. Abre.

Quita a cadea da porta e abre. Leva o pelo máis longo, atado nunha coleta. Recoñezo a camiseta, regaláralla eu.

-Nathan...

AA

-Hola, chámome... Cornelius. Son alcohólico, pero levo dous meses sen beber. Sinto que cada vez faise máis costa arriba, por iso decidin acudir aquí.

-Hola Cornelius, benvido ao grupo. Estamos aqui para axudarche e oír o que teñas que contarnos. Comparte con nós a túa historia. Adiante.

-Si... estou algo nervioso. Non sei si estou preparado para falar de todo diante de tanta xente.

-Enton cóntanos simplemente que fixeches hoxe, como che foi o día? Un día sen alcohol, agardo.

-Ah, ben, ben. Pois... erguinme coma sempre para ir a traballar sobre as oito, e a miña muller xa me tiña preparado o almorzo, unha grata sorpresa. Almorzamos cos rapaces e despediume cun bico, acórdome porque xa... facía tempo que non... desculpade. Despois deixei os rapaces na escola e fun ao choio. Foi unha mañá bastante dura, tiven que entregar varios informes e despois de comer fixen unha presentación. O volver a casa recollín aos rapaces das clases de inglés e relaxeime na casa vendo unha película coa miña muller despois de cear e meter os críos na cama. E mais ou menos cara as once viñen para aqui, pero estropeuseme o coche polo camiño e atopeime co móbil sen bateria. Sorte que un amable policía deixoume o seu móbil para chamar á grúa. Logo fixen o resto do camiño andando. E eso é todo máis ou menos. Por certo, alguén podería achegarme *hip* ata a miña casa?