Wolf

Saíu do medio da maleza coma un lóstrego, arrincando a man que sostiña a preciada cesta. A moza berrou, dando un chío que contrastaba co son xordo do bimbio contra o chan. Dándose a volta tras cuspir a man que sostiña na boca, saltou de novo. O lobo, cunha soa dentellada, separou a cabeza da carrapuchiña vermella do resto do corpo, tal e como faría calquera lobo con fame. O pequeno corpo quedou inerte, naturalmente, incapaz de articular queixa algunha. Despois de destrozar o pescozo da rapaza, o lobo, sen saber por que, sentiuse baleiro. Aínda así, comeu aproxidamente a metade da presa e volveu a perderse no medio do monte, de onde sempre sairá ata a fin dos tempos.