Space Hippie

A través da lúa da cápsula, Johann podía ver como se ía achegando á Terra. Facía dez anos que non regresaba, “só é un planeta deserto” pensou, mais lembrandose ao mesmo tempo da súa estancia alí como soldado. Johann nacera como un marciano de terceira xeración, na colonia 01-ZEUS, que foi o máis parecido que tivo a un fogar. Neto de emigrantes alemáns que se mudaran durante a Primeira Gran Fuga, nunca compartiu a nostalxia que sentían os vellos pola Terra: para el só representaba morte, desolación e baleiro. Falábanlle dos grandes océanos, dun azul intenso: el só viu o reflexo grisaceo das nubes radioactivas que cobren a maior parte do planeta. E cando oe falar da abundancia e diversidade da flora e fauna, só pode recordar a estrañas criaturas que xa non sabían nin como evolucionar para sobrevivir nun ambiente tan hostil. Os únicos sitios nos que quedan asentamentos humanos na Terra son os Polos e a Colonia Transiberiana: Johann sabía que estaba perdido, aínda que caese nunha das zona habitadas sería executado ao momento por ser de Marte, e si caía nun sitio inhóspito- ou peor, nun dos numerosos campos de batalla- íalle ser imposible sobrevivir durante máis de tres días. Todo isto supoñendo que a entrada na densa e corrupta atmosfera non esnaquizase a cápsula de escape, deseñada para flotar polo espazo e non para entrar nunha atmosfera de clase F. Mentres meditaba sobre a súa desesperada situación, Johann trataba de captar algún improbable sinal polo comunicador, a pesar do risco de contactar accidentalmente con algunha nave militar. Nada. Desesperado, prendeu unha obsoleta radio que había a bordo para emerxencias. Ao principio, só o habitual e monótono zunido do ruído das ondas de radio con algúns cortes. Johann atopábao relaxante, así que decidiu deixalo para pasar as súas últimas horas con tranquilidade.

Cuba

Cuba,

a illa aillada,

a bloqueada, aldraxada,

"os iankis enchérona de putas"

Five Minutes

O ventilador zumba delatando a orixe chinesa, quizais taiwanesa. Varios pensamentos corren veloces pola miña cabeza e non consigo decidirme a escribir un tipo de texto ou outro, resultando nesta especie de prosa inconexa ao ritmo dun rapeiro xaponés morto mentres abanean as cortinas. O antimosquitos fai o seu efecto: a mesa chea de corpos inertes de coleópteros. É estraño que o chisqueiro siga tendo gas, semella que levo meses usandoó.

No time

Dou unha calada. O papel retrocede ante o brillo laranxa e axiña noto o aloumiño do fume na traquea. Hoxe  foise a luz en toda a cidade. A xente foxe para as súas casas e eu río coa moza dos tres pendentes. Volto a dar outra calada. Os fungos berran: “Sácanos de aquí! Imos afogar!”. Ignoro as súas súplicas e céntrome no bucle musical. A parte intensa. Ollo o reloxo. Podería dicir que hora é, pero vou pasar. Xa non me lembro. E outra volta. Queda cravado no cinseiro. O sol non quere saír. E quen son eu para persuadilo do contrario. Deixemos que cada un actúe ao seu ritmo, sen presa. Conxelados frescos, metacrioxénese que se apodera do ser. Lograr a velocidade absoluta para poder medirse nunha carreira mortal contra a frecha do tempo. Gañar.