Desperteime como cada mañá, e como cada mañá ducheime, vestinme, collín o meu coche e tomei o meu café mentres folleaba o meu periódico e o meu pitillo consumiase nun cinceiro da miña cafeteria habitual. Un asqueroso dia normal nunha asquerosa vida normal. Outro clavo no meu caixón. Outra folla arrincada do calendario. 24 horas menos de vida. Un paso máis sen retorno cara un futuro gris, baleiro, que só podia asegurarme unha mecedora e unha manta dentro de 40 anos si todo salia ben. Ou eso era o que pensaba mentres me chutaba a miña dosis de cafeína e nicotina matinal.
3 de xan. de 2010
9 de dec. de 2009
Señor Presidente
Hoxe ten unha axenda moi apretada, Señor Presidente. Ten que dar un discurso na inauguracion da nova central nuclear, encontrarao
encima da sua mesa, logo debe ir ó barrio onde se afundiron aqueles edificios que se construiron o ano pasado, unha traxedia
sen dubida... Despois de isto ten unha comida co secretario xeral da Organizacion Anti-clerical Pro-vida,
Reflexións do asasino
Mateino. Está morto. Inmóbil. Non respira. Merda. Merda e mais merda. Vale. Tranquilízate. Podes amañalo, non ten porque ser un problema. Agocha o cadáver, desfaite del, é sinxelo, sabes onde facelo. Ben, ninguén o atopara aí. Pero non sexas estúpido, vano botar en falta e van saber que fuches ti. Nunca che gustou, nunca che caera ben, nunca foi un bo sustituto. E eles sábeno, van saber que foches ti. E non tes coartada, estabas só con el cando pasou todo. Certo é que non hai probas, pero non as precisan, van encerrarche por isto.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)